Son bir haftada yaşadıklarımız ülkenin birikmiş ve tarihselleşmiş sorunlarının çözülememesi sebebiyle ortaya çıkan kaotik durumun bir göstergesi olarak okunabilir. Ancak burada ciddi özgünlükler ve yeni döneme ilişkin operasyonel kodlar var. Kürt sorunundan Orta Doğu’ya, demokratikleşme sürecinden AB’ye üye olmaya kadar bütün sorunlar artık son duraktaydı; 2002’de Türkiye siyaset kurumu buna çözüm üretemediği için iflas etti ve o iflastan AKP çıktı. AKP bütün bu sorunların adlarını koyarak ve çözüme ilişkin liberal tonda söylemler geliştirerek siyaseti ve toplumu kısa süreli bir rahatlığa sevk etti. Ancak AKP’nin ve liderinin söylemden başka bütün bu sorunları çözecek ne bir planı ne yol haritası ne de toplumsal ve siyasal ufku vardı. Daha da kötüsü arka planda otoriter, İslamcı, lümpen bir tarih histerisi ile beslenen neo-emperyal bir akıl vardı. Şimdi bu aklın ürettiği süreçleri yaşıyoruz. İlk olarak AKP sorunların taraflarını yanına almayı denedi ve kısa süre içinde bunları yedeklemeye, kendisi için kullanmaya başladı. Güç paylaşımı sorunundan kaynaklı olarak PKK ile görüşmeleri kesti ve FETÖ ile yolarını ayırdı. Görünürde bu iki yapıyla savaşıyor olsa da aslında çok daha ciddi bir çatışma söz konusu. İşin gelip düğümlendiği nokta olan başkanlık, sadece bir sistem değil bir rejim değişimidir. Dolayısıyla bu rejim, AKP’nin mevcut icraatlarına bakarak rahatlıkla söyleyebiliriz ki, Cumhuriyete, demokrasiye ve ülkenin bütün evrensel insan hakları ve hukuki deneyimine karşı bir meydan okumadır. AKP devleti ele geçirme sürecinde sürekli krizler üretti. Ürettiği krizler ve yarattığı çatışmalarla devletleşti. Bütün dava süreçlerine böyle bakmakta fayda var. Ama bu yetmedi. Çünkü demokratik bir bilinç yoksa ve her türlü farklılık bir düşmanlık olarak görülüyorsa eldeki güçle onu yok etme isteği doğar. AKP şimdi bunu yapıyor. Gazetecilerin cezaevlerine atılması, muhalif medyanın kapatılması, HDP eş genel başkanları ve milletvekillerinin tutuklanması bu kriz halinin kaosa dönüşmesidir. Şimdi bir kaos sürecindeyiz. Ancak kaos, kriz kadar uzun vadeye yayılan bir süreç değildir. Eğer kaos bu aktör ve benzer olaylarla devam ederse kopuş yaşanır. Bu kopuş sadece Kürtlere ilişkin bir durum değil, ülkede AKP’li olmayan ve hatta AKP’li olup da yapılanları doğru bulmayan herkes için geçerlidir. Bu kopuş hali, toplumun ve bütün bireylerin yaşamın bütün alanlarında geri çekilmesi, umudunu yitirmesi, geleceğe dönük beklentilerin bitmesi anlamını taşır. O yüzdendir ki bugünlerde AKP’nin yaptıklarını kendilerine yönelik bir tehdit olarak gören herkes bu ülkeden gitmeyi istemekte. Elbette bu kopuş sadece AKP dışındaki kitle için geçerli değil. Bu durum bizatihi AKP için de geçerli. AKP’nin doğal lideri, Cumhurbaşkanının yaptığı açıklamalar bunun göstergesi. AKP dünya sisteminden koptu ama bunu anti-kapitalist; ya da anti-emperyalist olduğu için değil, kurmak istediği düzene onay çıkmadığı için yaptı, yapmak zorunda kaldı. HDP operasyonun bir nedeni de bu. AKP, Suriye’de YPG’ye, Irak’ta PKK’ya karşı istediğini alamayınca içerideki Kürtlerden intikam almak istedi. Orta Doğu’da Kürtlerin aktör olmasını istemeyen AKP bunu ABD ve egemen dünya sistemine kabul ettiremiyor. Türkiye içinde Kürt hareketini zayıflatarak Orta Doğu’daki oyuna ortak olacaklarını hesaplamaktalar. Ancak bu haliyle mümkün değildir. Dahası bu durum içerideki Kürtlerin daha radikal bir kopuşuna neden olmakta. AKP tek başına bir oyun kurucu olmak istedi. Kriz, kaos ve kopuş bunun neticesidir. Başkanlık rejimine geçiş bu istemin son halkasıdır. Şimdi bunun önünde engel gördüğü her şeyi ortadan kaldırmaya çalışmaktadır. Ancak sanıldığının aksine, AKP güçlü değil. Mesele muhalefetin dağınık olması. En önemli sorun da bu. Eğer muhalefet farklı mülahazalarını bir tarafa bırakıp Cumhuriyet, demokrasi, laiklik ve barış ekseninde buluşursa kopan AKP olur. Bu yapılmazsa paramparça bir coğrafya ile (ülke değil) karşı karşıya kalırız.