Masal bu ya, Zeus, bir gün, çağırmış bütün hayvanları ve demiş ki onlara: “Beğenmediğiniz bir tarafınız varsa söyleyin; düzelteyim.” Kimseden ses çıkmadığını görünce maymuna dönmüş: “Sen söyle bakalım, var mı bir kusurun?” “Benim mi” demiş maymun, “neden olsun ki? Çok iyi kullandığım dört ayağım var; ikisini bazen el gibi kullanıyorum. Görünüşümden de memnunum. Bana sorarsanız, ayı aceleye gelmiş bir karalama zavallı sanki.” Ayı, bu sataşmayı fırsata da çevirmiş; oda maymun gibi kendini övmüş. Sonra da fili işaret etmiş: “Fildeki şu biçimsizliği görmüyor musunuz? Bana kalsa kulaklarından kesip kuyruğuna eklerdim.” Kendisine sataşılan fil durur mu? O da ballandıra ballandıra anlatmış kendini. Ona göre de kusur aranıyorsa balinaya bakılmalıymış: “Bu kadar şişmanlık düşman başına.” Balina yokmuş oralarda ama fırsattan istifade eden karınca olmuş. O da övmüş kendini, “ama” demiş; “peynir kurdu öyle mi? Mini minnacık, nokta kadar!” Zeus bakmış, herkes halinden memnun; yollamış hepsini. “Şu hale bak” demiş, gülerek; “nasıl bir dünya bu böyle kendimizdeki kusuru görmezden gelir, başkalarının piresini deve yaparız”. ALAMETE BİNERSEN, KIYAMETE GİDERSİN! Son günlerde ortaya dökülen “görüntülere” bakılırsa söz konusu “kendini beğenmişlik” duygusunun Türkiye’yi ne hale getirdiği anlaşılıyor. Kendini beğenmişlik, akıldan yoksun bir duygudur; akıl yoksa edep de kaybolur, ahlak da. Hatırlayın; Türkiye, 16 Nisan 2017 referandumunda, mühürsüz 2.5 milyon oyun dahil edilmesiyle “yeni bir yola” girmişti. “O yol”un önü belirsizdi; bir çeşit, “bindik bir alamete, gidiyoruz kıyamete” şeklindeydi. Belirgin olan tek şey, Türkiye’yi ittifaklar modeline mecbur kılmasıydı. Bugünden bakıldığında, bir çeşit cepheleşme olarak da adlandırabileceğimiz ittifaklar modelinin ülkeyi getirdiği nokta ortadadır. Hepimizin yaşayarak gördüklerini, sistemin mucitleri de görmüş olacak ki günü geldiğinde lazım olur diye kendilerine dayanak olarak “mafyöz örgütlenmeler”i kullanmışlar. Hayat boşluk tanımaz; insanlığın tarihsel birikiminin ürünü olan evrensel hukukun boşalttığı yeri “gücü yeten yetene hukuku” doldurmuş. Öyledir; “ne doğrarsan aşına, o çıkar kaşığına”! KONTROLSÜZ GÜÇ, HUKUKSUZLUKTAN BESLENİR! Muhalefeti “alt etmek” için kullanılan “o güçler”e, artık ihtiyaç kalmadığı anlaşılmış olacak ki tasfiye yoluna gidilmiş. Ancak, “gel” dediğinde, koşa koşa gelenlerin, “yıkıl karşımdan” dediğinde “tıpış tıpış” kaybolacağını sanmak, safdilliktir. Hukuksuz “iş” yapmalarına göz yumulan güçlerin, bir zaman sonra “kontrolsüz güç” haline dönüşeceğini bilmemek de... İktidarlarını devam ettirebilmek için “kontrolsüz güçleri” iktidar nimetlerinden yararlandırmaları ve artık ihtiyaçları kalmadığı anlaşılınca tasfiye etme yoluna başvurmaları, bunlarda gelenek olmuş. Bir zamanların “paralel yapısı” FETÖ’de olduğu gibi! O “mafyöz örgütlenmeler”in Kılıçdaroğlu’nun önderlik ettiği Adalet Yürüyüşü sırasında başvurdukları provakasyonların; akademisyenlere yönelik “oluk oluk kan akıtma” tehditlerinin geçiştirildiğini biliyoruz. Öğreniyoruz ki gazeteci, gazeteci olmaktan çıkıp, “mafyöz aracısı”na dönüşmüş; siyasetçi siyaset yapmak yerine “bir numara”nın hoşuna gitmeyen diğer siyasetçiyi karakolda dövdürmüş. Yetinmemişler; bizim vergilerimizle maaşını ödedikleri polisler ile onları korumuşlar. DERS ÇIKARILMAZSA! Bütün bunları, artık herkes biliyor. Benzerini, Susurluk’ta da görmüştük. Ne demiş şair? “Ders alınsaydı, hiç tekerrür eder miydi tarih?” Ders çıkarmamız için yeterince sınava tabi tuttu bizi hayat! Masaldaki gibi kendine önem atfedenlerin Türkiye’yi getirdikleri yerin, uçurumun kenarı olduğunu artık görmemiz gerekiyor. Bu yetmez; içine girmiş oldukları kirli ilişkilerle birlikte deşifre etmek ve kamu yönetimini bütün bu kirlilikten arındırmak için her zaman ve her koşulda demokrasinin evrensel ilkelerine sarılmak gerekir. Yapılması gereken devleti tümüyle demokratikleştirecek adımlar atmak ve yönetme gücünü elinde bulunduran bütün odakları, katılımcı ve şeffaf hale getirmektir.