İktidar aynaya baktıkça gördüğü bu iki isimden de ürküyor. Muktedirin “topal ördek” yapmak istediği bu iki başkanın, kamuoyunun desteğini de arkasına alarak gerçekleştirdikleri “işler”, iktidarı fena halde korkutmuşa benziyor.  Öyle demiş atalarımız! Bazı insanlar, kendisinden başkasını beğenmez; tepeden bakarlar başkalarına. Kendilerini öyle severler ki bu nedenle aynalara bile düşman olabilirler. La Fontaine’nin böyle bir narsisti anlattığı bir masalı var; kendisini aynaların çirkin gösterdiğini sanıyormuş zavallı. Öyle ki bu kanısı saplantı haline dönüşmüş; o da saplantısından kurtulmak yerine aynaları hayatından çıkartma kararı almış. Boşuna dememişler; “hayat önce sınav yapar, sonra öğretir” diye. Öyle de olmuş; hiç ummadığı yerlerde dahi karşısına aynalar çıkmış. ASLI DA VAR, ASTARI DA… Bakmış olacak gibi değil; kendisini yalnızlaştırmış. Kuş uçmaz, kervan geçmez bir dağın kuytuluğuna kurmuş evini. Derken ihtiyaç duyduğu suyu almak için indiği derede görmüş yansısını. Küplere binmiş! “Burada da çıktı karşıma, bu aslı astarı olmayan görüntü” diye söylenip durmuş Bununla birlikte gözlerini bir türlü alamamış çağıl çağıl akan o dereden. Masalı şöyle bitiriyor La Fontaine: “Gerçeğe böylesine sırt çevirme hepimizin beslendiği bir hastalıktır. Masaldaki bu kendine aşık adam, ruhumuzu; aynalar ise bizim dışımızdakileri temsil eder. Bilmek gerekir ki aynalar, bizim kendi kusurlarımızı olduğu gibi gösteren ressamlardır.” Doğanın kanunudur bu; yanıldığını asla kabul etmeyenler, en çok yanılanlardır. Bu kural ile sık sık Cumhurbaşkanlığı tartışmaları sırasında karşılaşıyoruz. İktidarın “iliştirilmiş ortağı” Bahçeli, kendilerinin Cumhurbaşkanı adayının Erdoğan olduğunu söylüyor ve Millet İttifakını adayını açıklamaya çağırıyor. “Kendisinden kaçan” Bahçeli için aslında, “konuşana değil, konuşturana bak” denilebilir.  Bahçeli konuşuyorsa iktidar istediği içindir. İktidar, aynaya baktıkça karşısında Millet İttifakının adayı olarak adı geçen üç muhtemel ismi gördüğü anlaşılıyor. Bunlardan birincisi CHP Genel Başkanı Kemal Kılıçdaroğlu’dur. Millet İttifakı’nın “çimentosu” rolünü de üstlenen Kılıçdaroğlu’nun aday olmak istediğine ilişkin özel bir isteği olmadığı izlenimine sahibim. Elbette bir “görev” olarak tanımlanırsa bundan kaçınmayacağını da belirtmek isterim. KORKUNUN ECELE FAYDASI YOK İktidarın, ola ki Kılıçdaroğlu’nun aday olursa “inanç temelli” bir kampanya ile onu alt edeceklerini planladığı anlaşılıyor. 11 Haziran 2011 seçimlerinde, “biliyorsunuz Bay Kemal Alevidir” demişti; tam yedi miting meydanında yükselen “yuh” seslerine sessiz kaldığını da hatırlıyoruz. Hem farklı bir inanca mensup komşusuna karşı ayrımcılık yapmak utanç verici olduğu için hem de gündelik hayatını sürdüremez duruma gelmiş seçmenin bu oyuna düşme ihtimalini zayıf gördüğüm için bu “fırsat”ın yeniden iktidarın eline geçeceğini sanmıyorum. Geriye İstanbul ve Ankara’da, attıkları “küçük adımlar” ile halkın gönlünde büyük yer tutan Mansur Yavaş ve Ekrem İmamoğlu kalıyor. İktidar aynaya baktıkça gördüğü bu iki isimden de ürküyor. Muktedirin “topal ördek” yapmak istediği bu iki başkanın, kamuoyunun desteğini de arkasına alarak gerçekleştirdikleri “işler”, iktidarı fena halde korkutmuşa benziyor. Korkunun ecele faydası olmadığını hatırlatalım. “O mu olur, bu mu olur? Hangisi daha fazla oy alır?” gibi tartışmalar, yanıltıcı tartışmalardır. Açık ki aday kim olursa olsun, seçmen iktidarı göndermeye kararlı görünüyor. Hiç kuşkusuz, adayın kimliğine ilişkin araştırmalar yapılıyordur ama 31 Mart 2019 seçim sonuçları bize gösteriyor ki önümüzdeki Cumhurbaşkanlığı seçiminin kaderi, iktidardan kopan seçmen kitlesinin elindedir. İktidarın “aslı astarı yok dediği görüntü” budur! Bu kitlenin önemli bir bölümünün almış olduğu seçim sandığına gitmeme kararı, 31 Mart’ta, Ankara ve İstanbul’un ve hatta Akdeniz’in boydan boya Millet İttifakı’na geçmesini sağlamıştı. Önümüzdeki seçimin belirleyeni de, sandığa gitmekte imtina edecek bu kitle olacaktır. O halde Millet İttifakı’nın çalışması gereken alanlardan biri de bu seçmen kitlesidir.