Savaş, kıtlık, diğer felaket dönemlerinde ve sonralarında çocukların yaşam hakkı esas alınan koruyucu sözleşmeler hazırlanmış olsa da önleyiciliği tartışılmaya açıktır. ILO’nun 182 No’lu En Kötü Biçimlerdeki Çocuk İşçiliğinin Yasaklanması yönündeki sözleşme Türkiye tarafından 2001 yılında kabul edildi. İşçi Sağlığı ve İş Güvenliği Meclisinin Haziran ayında yayınladığı çocuk iş cinayetleri raporunda, yaz aylarında artan mevsimlik çalışan tarım işçilerinin bütün aile bireyleriyle beraber çalışıp sonrasında bütün yıl kazanılan o ücret ile geçim sağlarken son 8 yılda çocuk işçilerin en fazla ölümle karşılaştığı sektör Tarım ve Orman olmuş. Çalışma koşullarının tehlikeli iş niteliğinde sayılan metal ve inşaat sektöründe ise toplamda 87 çocuk işçi iş cinayetlerinde yaşamını yitirdi. Raporda dikkat çeken diğer başlıkta 58 göçmen çocuk işçinin iş cinayetinde yaşamını yitirmesi. Türkiye’de çocuk işçiler işçi sınıfının bir parçası iken mülteci çocuklarda çocuk işçiliğinin bir parçası olmuş durumda. Yetişkin mülteciler ile onların çocuklarının Türkiye işçi sınıfıyla ortak kadere ve kaynaşmaya götüren iş yerleri oldu. Bunun tersinin iddiası, devletin mültecilere karşılıksız maddi yardım ve Türkiye işçi sınıfının üzerine yük teşkil ettikleri söylemi işçi sınıfının ayrışmasına iş yerlerinde yeni haklar kaybetmesine neden oluyor. İşçi sınıfı yetişkiniyle ve çocuklarıyla iş yerlerinde alınmayan tedbirler nedeniyle ölüyor. İşçi sınıfının ücreti asgari yoksulluk ücretinin üstünde olmalıdır. Çocuklar işçi değil eğitim ve öğretimin bir parçası olmalıdır. Devlet ayrım yapmadan bütün çocukların bu hakkını garanti altına almalıdır.