12 Ağustos’ta Charlottesville Daily Progress fotoğrafçısı Ryan M. Kelly, Nazi sempatizanı James Alex Fields Jr.’ın kendi Dodge Challenger marka arabasını karşıt göstericilerden oluşan bir kalabalığa sürerek 19 kişiyi yaraladığı ve 32 yaşındaki Heather Heyer’ı öldürdüğü anı yakaladı. Bu muhtemelen, Charlottesville Virginia’da haftasonundaki “Sağı Birleştir” (Unite the Right) yürüyüşlerinden baki en kalıcı görüntü. İlk bakışta Kelly’ninki, görsel veya siyasal olarak neredeyse anlamlı kılınamayacak bir fotoğraf. Arabaların yayalara sürülmemesi, vatandaşların siyasal farklılıklar nedeniyle birbirlerini öldürmemesi beklenir. Ayrıca görüntünün çerçevesinde bir seferde sindirilemeyecek kadar çok şey mevcut – çoğu kısmen görünür olan ve kalabalığı oluşturan çok sayıda şahıs ve biçim. Pablo Picasso’nun 1937 tarihli ikonik duvar resmi “Guernica”, bu görüntüyü daha yakından nasıl yorumlamamız gerektiğini ve neden bunun önemli olduğunu bize öğretebilir. Kelly’nin fotoğrafına benzer şekilde, “Guernica” hiçbir şekilde anlamlandırılamaz görünen biçimler ve fragmanlar karışımı aracılığıyla bir terör anını aktarır. 1937 Nisan’ında, farklı bir “Sağı Birleştir” momenti faşist Avrupa’da, Guernica’nın yıkımı sırasında gerçekleşti. İspanya İç Savaşı’nda milliyetçi isyancıların lideri General Franco’nun isteği üzerine, Alman ve İtalyan savaş uçakları kuzey İspanya’daki Bask şehrini bombaladılar. Terör gökten yağdı: Askeri hedefler dokunulmamış kalırken, yüzlerce sivil öldürüldü. Günler sonra 1 Mayıs göstericileri Paris’in sokaklarını doldururken, Pablo Picasso savaş karşıtı bir başyapıt haline gelecek olan eserine başladı. Kelly’nin fotoğrafında Picasso’nun “Guernica”sının olağandışı yankıları bulunuyor. Picasso, savaş makinelerini kontrol eden adamların getirdiği yıkım karşısında görsel bir ızdırap çığlığı yaratmak için Kübist parçalama ve kolaj teknikleri kullanmıştı. Resmi anlamak için, parçalanmış olan şeyleri bir araya getirme işini kendiniz yapmalısınız. Böyle bir yıkıma asla anlam veremezsiniz. Bu resme sadece bir bakıp, ne varsa hepsini sindiremezsiniz. Durmalı, bakmalı ve tanık olmalısınız. Resimde güzel olan herhangi bir şey yok. Teselli etmeye direniyor. Ancak resmin soyutluğunda – donuk gri tonlarda, yaralılar ve ölüler yerine geçen çarpıtılmış figürlerde – kendisine bakanlara ve bu kurbanlara dair bir tür merhamet mevcut. Eğer Kelly’nin fotoğrafında herhangi bir şekilde soyutlamanın merhameti varsa, o da zamanınkidir. Görüntü anı tam ortasında yakalıyor – merkezine yakın yerdeki adamların vücutları, halen bütünlük halindeki insan formunun güzelliğini çağrıştırırken. Ancak kurbanların bütün halde kalamadıklarını biliyoruz; bu nedenle resme bakmak acı veriyor. Kırmızı beyaz ayakkabılı adamın bükülmüş pozisyonu ve onun üstünde tepetaklak olmuş olan kişi ancak spor fotoğraflarında anlamlı görünebilirdi. Ama baktığımız bir oyun değil. Diğer yerlerde fotoğraf sadece parçaları yakalıyor: kollar, eller, bacaklar ve ayaklar, kafalar ve yüzler. Yerde fırlamış ayakkabılar. Güneş gözlükleri. Havada bir cep telefonu. Bu görüntüye hiçbir zaman anlam veremeyeceksiniz, çünkü anlam iletmiyor (Ya da daha ziyade, ırkçılığın kendisi kadar anlam taşıyor). Ancak bakmamak, ilettiği hakikate yüz çevirmek riskini getiriyor. Ulusal trajedimizin önemli bir unsuru da bu tarz bir katliama baktığında kalbi kırılacak – Abraham Lincoln gibi örneğin – bir başkanımızın olmaması. “Guernica” üzerinde yeniden çalışırken Picasso, kanvasın merkezine yakın bir yerde ilk başta çizdiği yumruğun üzerini boyamıştı. O zamanlar – bugünkü gibi – havaya kaldırılmış yumruk faşizme karşı dayanışmanın sembolüydü. Kelly’nin fotoğrafının üstteki kısmında yer alan iki posterde yumruk tuhaf bir şekilde yeniden görünüyor. “Guernica” gazete kağıdına benzer küçük satırlar içerir. Charlottesville foto muhabirinin çektiği görüntü de metinlerle dolu; bir kısmı sürücüyü ifade ediyor, diğerleri eyleme çağırıyor. Açık olduğu üzere, suçu işaret eden plaka var. Gizlice anlaşan Avrupalı faşistlerin Guernica’nın İspanyol Cumhuriyetçi güçleri tarafından bombalandığını ileri sürdüklerindekine benzer şekilde, bu arabanın kalabalığın arasına daldığını inkar etmek söz konusu olamaz. Sonra, koltuktaki neo-Nazinin önemsemediği protesto işaretleri ve sokak levhaları bulunuyor: Barış / Siyahların Yaşamları Değerlidir. Dayanışma. DUR. AŞK. SİYAHLARIN YAŞAMLARI. DUR. Kelly’nin fotoğrafı, demokrasimizin durumunun – ya da birliğimizin vaziyetinin – böyle görünüp görünmediğini meraka gark edilmiş olan fotoğrafa bakan kişiye bu ihtarları tekrar yönlendiriyor. Jennifer Wenzel, Columbia Üniversitesi’nde İngiliz Edebiyatı ve Karşılaştırmalı Edebiyat alanında, Ortadoğu, Güney Asya ve Afrika Çalışmaları’nda öğretim görevlisidir. Not: Yorumun orijinal başlığı “Bir Amerikan Guernica’sı mı?” (An American Guernica?) iken, bu başlık bir gün sonra muhtemelen ABD’li okuyucu için daha anlaşılır olması kaygısıyla “Ryan Kelly’nin ikonik fotoğrafı bir Amerikan Guernica’sı mı?” (Is Ryan Kelly’s iconic photograph an American Guernica?) olarak değiştirilmiştir. [The Conversation'daki orijinalinden Ali Rıza Güngen tarafından PolitikYol için çevrilmiştir.]