Amerika caydırmakla kalmamalı, daha iyi bir seçenek sunmalıdır. Çin ve Rusya’yla mücadele agresif bir yaklaşımı gerektiriyor. Çin'e ilişkin son beyan politikası faydalı bir yol göstericilik sunuyor, ancak gerçek bir strateji mevcut değil.Biden'ın Geçici Ulusal Güvenlik Stratejik Rehberliği ve Çin'e ilişkin son beyan politikası faydalı bir yol göstericilik sunuyor, ancak gerçek bir Ulusal Güvenlik Stratejisi hala mevcut değil. Belki de stratejik rekabet çabalarını yönlendirmek için bir Ulusal Güvenlik Konseyi'ni daha üst noktaya taşımak ve bazılarının önerdiği gibi kurumlar arası “Goldwater Nichols Yasası"nı yürürlüğe koymanın zamanı gelmiş olabilir. Kurumlar arası partnerler de henüz buna uygun bir vizyon veya plan sunmadı. Örneğin, Dışişleri Bakanlığı ile ABD Uluslararası Kalkınma Ajansı arasındaki yeni Ortak Stratejik Plan, caydırıcılığa anlamlı bir şekilde değinmekten kaçındı. “Kurumlar arası koordinasyon” bir tek parça olmasa da, Dışişleri, Hazine ve Adalet Bakanlığı gibi kilit bakanlıklar, yeniden tasarlanmış herhangi bir caydırıcılık biçiminde oldukça kritik roller yerine getireceklerdir. Bu bakanlıklar, genişletilmiş bir tırmanma merdivenine katkıda bulunan kamu atamaları, yaptırımlar ve istihbarat ifşaatları gibi araçlar kullanmaktadır. Üçüncüsü, gayrı nizami harp ihmal ediliyor. Nükleer silahlar ve füze savunması öne çıkıyor. Yeni savunma stratejisi belgesinde gayrı nizami harbe işaret eden tek bir söz bile yok. Yine de Çin ve Rusya, öncelikle gri bölge üzerinden dolaylı olarak ABD karşısındaki çıkarlarını geliştiriyor. Ancak bu, kontrgerilla ve terörle mücadelenin eski gayrı nizami harp oyun kitabıyla ilgili değil. Bunun yerine, bilgi operasyonlarından tehditle mücadele finansmanına ve direniş hareketlerini ve küçük devlet gönüllü milislerini desteklemeye kadar tüm yetenekler grubunu gerektirir - bunların hepsi özünde kurumlar arasıdır. Mevcut rekabeti çerçeveleyen şeyin geleneksel sert güç ve nükleer silahların caydırmadığı şey olduğunu kabul etmeliyiz. Bu yetenekler, savaşı tırmandırmaya gerek kalmadan salam dilimleme[1] ve ABD güvenliğini ve refahını baltalayan diğer yıkım biçimleriyle karakterize edilen gri bölgede istenmeyen davranışları önlemek için yetersizdir. Stratejik rekabet, düşmanla siyasi mücadeleye karşı devlet yönetiminin tüm araçlarını kullanmayı gerektirir. Gayrı nizami harp - ya da daha ileri görüşlü olarak, düzensiz caydırıcılık, bu yarışmada ABD devlet idaresine askeri katkıdır. Nasıl kara, deniz ve hava platformları nükleer caydırıcılık “üçlü”sünü oluşturuyorsa, gayri nizami caydırıcılığı da benzer şekilde düşünmeliyiz. Geleneksel caydırıcılık eşiğinin altında meydana gelen sorunlu saldırganlık eylemleriyle yüzleşmek, “gayrı nizami-konvansiyonel-nükleer caydırıcılık” üçlüsünü gerektirir. Taşıyıcılar, füzeler ve tanklar gibi daha fazla sert güç, bugün hala kendimizi geride bulduğumuz bu “savaşmadan savaşta” üstün gelmek her zaman daha iyi değildir. Gayrı nizami mücadele, düşman karar hesaplarını diğer askeri araçların yapamayacağı şekillerde biçimlendirmek için en iyi fırsat alanını ve belki de sadece yeterli ek “alarm zili”ni sunar. CAYDIRICILIK VE ÖTESİNİ ENTEGRE ETMEK Entegre caydırıcılık kavramı, ABD ulusal güvenlik diyaloğunu geliştirmekle birlikte bunun genel uygulanabilirliğini güçlendirmek için altında yatan varsayımları ele almalıyız. Bugünün sorunları, öncelikle ordunun yönetemeyeceği ve tek başına çözemeyeceği sorunlardır. Şimdi Savunma Bakanlığı'nın politikayı nasıl desteklediğini ve güçlendirdiğini açıkça göstermenin zamanı geldi. Tüm hükümet kampanyasına odaklanabilir, yeniden tasarlanan caydırıcılık için kurumlar arası katılım sağlayabilir ve Savunma Bakanlığı'nın konvansiyonel ve nükleer yeteneklerinin yanı sıra düzensiz savaştan yararlanmanın gerekliliğini kabul edebilirsek, gerçek bir şansımız olabilir. ABD'nin açık, kapsayıcı bir uluslararası sistem vizyonunu geliştirirken Çin ve Rusya'nın emellerini dizginlemek, caydırıcılığın önüne “entegre” kavramını eklemekten fazlasını gerektiriyor. * National İnterest’in internet sitesindeki bir makaleden çevrilmiştir. https://nationalinterest.org/feature/three-ways-improve-integrated-deterrence-203695 [1] Tek seferde yapıldığı zaman sorun yaratacak veya gerçekleştirmesi güç olacak şeylerin, çok sayıda parçaya bölünerek yapılması işlemi. İroni ve eleştiri amaçlı kullanılan bir kelimedir.
Entegre caydırıcılığı geliştirmenin üç yolu
ABD'nin açık, kapsayıcı bir uluslararası sistem vizyonunu geliştirirken Çin ve Rusya'nın emellerini dizginlemek, caydırıcılığın önüne “entegre” kavramını eklemekten fazlasını gerektiriyor.
Steve Ferenzi-Robert C. Jones
Küresel düzeni yeniden kurma arayışlarını sürdüren Vladimir Putin bir yandan Ukrayna'yı yerle bir ederken Xi Jinping de Rusya’nın yaptığının bir benzerini Tayvan'a yapmakla tehdit ediyor. Bu, başkan Joe Biden'in Çin'e yönelik askeri tutumunun ve yeni 2022 Ulusal Savunma Stratejisinin merkezinde yer alan “bütünleşik caydırıcılığın” sona erdiği anlamına geldiğinin bir işareti olarak yorumlanabilir mi? Haklı endişelere rağmen, ileriye dönük caydırıcılığın daha etkin olabilmesi için uygulanabilir çözümlerin gündeme getirilebilmesi mümkün.
Reaktif yaklaşım, Çin ve Rus emellerinin en yıkıcı boyutlarını dizginlemek için yetersizdir. Biden yönetimi başarılı olmak istiyorsa ABD'nin açık ve kapsayıcı bir uluslararası sistem vizyonunu geliştirmek için askeri ve sivil faaliyetleri daha iyi noktaya getirmek amacıyla bütüncül bir kampanya geliştirmeye odaklanmalı; yeniden dizayn edilen caydırıcılık kavramı için kurumlar arası katılımı sağlayacak ve düşmanlarının uluslararası normlarını ve kurallarını aşındırdıkları gri bölgede ABD liderliğinin düşmanlarıyla yüzleşecebileceği gayrı nizami savaş yeteneklerinden yararlanmalıdır.
Savunma Politikalarından Sorumlu Müsteşarı Colin Kahl'a göre, bütünlüklü caydırıcılık, neredeyse Savunma Bakanlığı'nın yaptığı her şeyi haber verecek. Dışişleri Bakanı Antony Blinken geçtiğimiz günlerde bunu “müttefikler ve ortaklar kazanmak amacıyla konvansiyonel, nükleer, uzay ve bilgi alanlarında çalışıyor; giderek artan gücümüzü ekonomi, teknoloji ve diplomasi alanlarında değerlendiriyoruz.” Gerçekten yeni olmasa da bu pratikte uzun bir iştir. Katkı sağlamak için tuzakları analiz ediyor ve iyileştirme önerileri sunuyoruz.
Birincisi, caydırıcılık sadece statükoyu korur. Doğası gereği önleyici olan caydırıcılık, ABD çıkarlarını maksimize etmek veya kaybedilenleri geri almak için çok az şey sağlar. Bu nedenle, caydırıcılığın bütünlüklü ve kapsamlı hale getirilmesi gerekli ancak yetersizdir. Sivil ve askeri faaliyetleri kurumlar arası ve çok uluslu ortaklarla bütünleştiren proaktif kampanya, ABD’nin neye karşı olduğunu değil, neyi temsil ettiğini vurgulayarak Biden'ın diplomasi ile liderlik etme vizyonunu ortaya koymanın iyi bir yolunu sunar. Gerçi Çin ile rekabet, Soğuk Savaş'ın bir tekrarı olmasa da, benzer bir durumu ortaya koyar.
Çin, İkinci Dünya Savaşı'nın sonundan bu yana göreceli küresel refah ve istikrarı destekleyen güvenlik ve ekonomik çerçeveler inşa etmeye ve ABD’nin gücünü köreltmeye çalışıyor. Sömürgeci güçler, Amerika'nın emelleriyle dalga geçti, ancak kolonyalizm çağı sona yaklaşmaktaydı. Buna karşılık, mevcut sistemin öngörülebilir geleceğe iyi bir şekilde nüfuz etmemesi için hiçbir neden yoktur. Amerika sadece caydırmakla kalmamalı, aynı zamanda daha iyi bir seçenek sunmalıdır.
George Kennan'ın Soğuk Savaş'ın başlangıcında gözlemlediği gibi, bugün daha iyi bir yapı oluşturmak, ABD’nin Çin ve Rusya ile siyasi mücadelesinde agresif bir yaklaşımı gerektiriyor. Müttefiklerimize güvence vermek ve dezenformasyon kampanyalarının saldırısına karşı demokrasiyi güçlendirmek, yalnızca savunmacı veya tepkisel çabalarla gerçekleşemez. Orduyu sadece ölümcül bir araç olarak kullanımının ötesinde onu en iyi noktaya getirmek için hem geleneksel hem de alışılmışın dışındaki yollardan yararlanan yeni bir planlama odağına yerleştirmeyi gerektirir. Aktif seferberliğe odaklanarak ve sürekli katılımın önemini artırarak, düşmanlarımızın tempoyu belirlemesine ve olayları kendi avantajlarına yönlendirmesine izin vermek yerine kaderimizi olumlu bir şekilde şekillendirmek için daha iyi konumlanmış olacağız.
İkincisi, entegre caydırıcılık, ABD başkanlığının gücünden yoksundur. Entegre caydırıcılık büyük ölçüde Savunma Bakanlığı'nın planıdır. Bu yaklaşım, “Yalnızca ABD askeri gücüne güvenmeyeceğimizi” varsaymakla birlikte birleştirici olmaktan, başkanlığın hiyerarşik rehberliğinden ve kurumlar arası perspektiften yoksundur. Ulusal gücün araçları arasında entegrasyonu sağlamak için öncelikle anlayış birliğine ihtiyacımız var. Ortak bir hedef için çalışıyor olmamıza rağmen çoğu zaman farklı yönlere çekiliyoruz.